Bij ons in huis is het nooit rustig en gebeurt er altijd wel wat. Nu zijn we een ondernemend gezin en we trekken er graag op uit, maar onze dochter kent helaas geen enkele vorm van angst. Dit zorgt ook voor de nodige bijzondere situaties, waarbij je denkt hoe krijg je dat nu weer voor elkaar.
Afgelopen weekend was het ook weer raak. We gingen naar de markt. Nu zul je denken: hoe kun je daar nou weer een bijzondere situatie van maken? Nou wij kunnen dat, zonder enige moeite. Terwijl wij rustig over de markt lopen, voor zover dat kan met onze tweejarige, beslist ze van het ene op het andere moment dat ze geen stap meer gaat zetten en laat zich op de grond vallen. Op het moment dat ze dat beslist, baal ik al dat ik überhaupt de deur ben uitgegaan en niet in mijn pyjama op de bank ben blijven zitten, want als ze dit nu al doet wordt het vast een hele lange dag.
Zuchtend raap ik mijn kind van de grond en vraag haar met een lief stemmetje of ze alsjeblieft wil gaan staan, zodat we verder kunnen lopen. Uiteraard heeft Mylène geen enkele intentie om overeind te komen en ligt relaxed met haar duim in haar mond om zich heen te kijken. Terwijl ik de adem van alle ramptoeristen die gestopt zijn (om te kijken naar dit tafereel) in mijn nek voel , focus ik op mijn eigen ademhaling om rustig te blijven. Een trucje die ik ook als doula mijn cursisten leer.
Inmiddels weet ik dat boos worden een averechts effect heeft. Terwijl ik mezelf met de minuut 10 jaar ouder voel worden, til ik haar op en loop ik weg met haar over mijn schouder. Ze laat het zonder tegenstribbelen toe en leunt lekker tegen me aan. Zo ook weer opgelost en ik loop tevreden weg. Het gaat gewoon goed komen met deze dag. Ik voel het en beslis al lopend te genieten van de zonnestralen in mijn gezicht.
Na een paar minuten wil Mylène weer lopen en terwijl ze bij mijn vrouw aan de hand loopt, beslist mevrouw weer in een nanoseconde dat ze weer genoeg stappen gezet heeft. Op het moment dat mijn vrouw het doorheeft dat ze zichzelf weer naar de aarde stort, is ze al halverwege. Mylène raakt de grond en begint enorm te huilen. Ik til haar op en kijk naar haar. Ze heeft overduidelijk pijn, maar het is mij niet duidelijk waar ze pijn heeft. Ze huilt ook vaak genoeg om niks, maar dit is echt anders. We lopen met haar naar de auto zodat ik eens rustig kan kijken wat er nou aan de hand is.
Mylène huilt ondertussen tranen met tuiten en houdt haar armpje een beetje vreemd. Als ik er zachtjes aan voel begint ze nog veel harder te huilen. Meestal als ze valt is het zo weer over. Nu is ze ontroostbaar dus we besluiten de huisartsenpost te gaan bellen. Als we bellen krijgen we te horen dat we niet welkom zijn. We zijn nog niet overgestapt van huisarts en dus moeten we naar de huisartsenpost in onze oude woonplaats 30 minuten verder op. Vol onbegrip hang ik op en bel ik naar de andere huisartsenpost waar we gelukkig vlot terecht kunnen. Ik heb een brok in mijn keel en vind het verschrikkelijk om mijn kleine meisje zo in pijn te zien. Mijn moederhart doet zo’n pijn dat ik niks voor haar kan betekenen.
Eenmaal aangekomen bij de dokterswacht zijn we snel aan de beurt. We komen bij een huisarts in opleiding, waarbij het ook nog eens zijn eerste dag is. Hij voelt, duwt en trekt een paar keer en vraagt aan een kind van twee dat amper praat hoeveel pijn ze heeft en of ze het even aan wilt wijzen. Ik vertel hem dat ze net begint te praten dus dat hij geen antwoord gaat krijgen. De huisarts negeert mijn opmerking en zegt tegen Mylène dat als ze het niet kan vertellen dat ze misschien maar even naar het ziekenhuis moet. Arme kind begrijpt er niks van en wil van de behandelbank af bij mij op schoot. Maar we moeten wachten op de ervaren huisarts voor een doorverwijzing, want ze denken dat er iets gebroken is.
Na ruim 20 minuten wachten met een meisje dat nog steeds helemaal overstuur is, krijgen we eindelijk de doorverwijzing. Op naar het ziekenhuis voor een röntgenfoto. Bij de eerste hulp zijn we binnen 10 minuten aan de beurt. Gelukkig maar, want ondertussen huilt ze al ruim 2 uur en is ontroostbaar.
Eenmaal in de kamer bij de röntgenfoto denk ik: nu weten ze zo wat er is en gaat ze zich hopelijk snel iets beter voelen, want dat zielige hoopje wat ik hier hikkend en snikkend tegen me aan ligt is alles behalve mijn overactieve peuter waar ik graag over klaag.
Terug in de wachtkamer komt de verpleegkundige mij vertellen dat er geen breuken te zien zijn op de foto en de arts zegt dat ze lekker naar huis mag. “Welke arts?”, vraag ik boos. Er is niet eens een arts naar haar komen kijken. De verpleegkundige vertelt mij dat dat in dit geval niet nodig is en we lekker naar huis kunnen en van het mooie weer kunnen gaan genieten. “Genieten?!”, zeg ik woest. “Hoezo genieten? Kijk nou naar haar! Ze huilt al zolang als we hier zijn en jij zegt dat we naar huis kunnen?!”
Ik merk dat ik weer flink op mijn ademhaling moet letten om niet compleet uit mijn slof te schieten. Doodleuk krijg ik te horen dat als ik verder onderzoek wil ik, maar terug moet naar de huisartsenpost voor een nieuwe doorverwijzing. We worden dus gewoon weggestuurd met een huilend kind, waar zichtbaar iets mee aan de hand is.
Maar no way dat ik naar huis ga en ik ga zeker geen 30 minuten terugrijden naar de huisartsenpost. We besluiten om te lopen naar de eerste hulp om ons daar opnieuw aan te melden. In eerste instantie willen ze ons niet helpen, maar dan komt de kinderarts en die ziet het meteen. Dit is mis.
Na voorzichtig voelen en ons geruststellende dat we niet gek zijn, komt hij tot de conclusie dat ze een zondagsarmpje heeft. Iets wat veel voorkomt bij kinderen op deze leeftijd, omdat de gewrichten nog te soepel zijn. Hij probeert het terug te zetten. Dat lukt niet direct en zorgt voor veel extra tranen. Na vijf pogingen horen we ineens een soort klikje en jahoor ‘het’ zit weer goed.
De kinderarts heeft een knuffeltje gehaald voor Mylène en pakt zonder aarzelen zo dat knuffeltje beet met de arm waar ze de hele middag niks mee gedaan heeft. Ze kan zelfs weer lachen. Opgelucht wil ik die kinderarts wel helemaal plat knuffelen, omdat hij wel de moeite heeft genomen om naar ons te luisteren en Mylène heeft kunnen helpen!
Heb jij wel eens meegemaakt dat je naar huis gestuurd werd, terwijl je zeker wist dat er iets mis was?
God zij dank dat er een arts was die het wel serieus heeft genomen en chapeau van jullie dat je naar je gevoel hebt geluisterd! Ik heb zelf een vergelijkbare situatie meegemaakt waarbij de dienstdoende arts de situatie van onze zoon niet serieus nam en er een paar dagen later zelfs een ziekenhuisopname volgde door deze foutieve inschatting. Het maakt me woedend en bezorgd dat we niet meer altijd kunnen vertrouwen op artsen. Wat is daar de oorzaak van? Krijgen zo zoveel zeikerds over de vloer dat ze iedere patiënt op voorhand al een zeikerd vinden? Waar is de objectieve diagnostiek gebleven en de intrinsieke behoefte om een patiënt te helpen? En dan wordt er geklaagd dat patiënten steeds mondiger en agressiever worden; dat is de omgekeerde wereld!!! In deze schrijnende gevallen is dat alleen maar heel goed te begrijpen!!!! Grrrr, word er echt boos van.
Helaas wel… echter eindigde het bij ons twee keer op de IC.
De eerste keer was ons moppie 2,5… ze werd ziek… na een paar dagen futloos, opgezwollen gezicht… van huisarts naar kinderarts… die dacht dat ze flinke griep had (En liet t verder over aan zijn co assistent)… mocht mee naar huis… in de nacht ging ze van koorts naar ondertemp… weer op de dag naar de huisarts… die vaarde op de kinderarts terwijl ik vertelde dat het niet klopte… ze was ijskoud… transpireerde en had lijksvlekken… naar huis gestuurd. De dag erna weer naar de huisarts… die wilde t nog aankijken maar ik eiste een doorverwijzing… die kinderarts vertrouwde t niet… ct hoofd, hartlongfoto en echo buik volgde… en vervolgens ook een IC opname… myocarditis (ontsteking van de hartspier) veroorzaakt door influenza. Die nacht ging ze aan de beademing.
3 jaar later weer t zelfde. Ze was ziek keek weer op te knappen en ineens weer bleek en ijskoud…s nachts naar de hap… daar leek ze oké. In de ochtend naar eigen huisarts… die dacht aan een blinde darm ontsteking… we wilden naar t academisch ziekenhuis waar ze bekend is… maar daar doen ze die operatie niet. Blinde darm ontsteking werd uitgesloten. Kinderarts kwam… keek snel (Veel te snel, ik ben zelf verpleegkundige)… oordeelde en wilde ons wegsturen. Wij vroegen hem of het weer myocarditis kon zijn… zijn antwoord: ik ben geen cardioloog en t klonk goed dus ga naar huis. De chirurg heeft nog naar haar cardioloog gebeld maar die zei dat 2x zelden tot niet voorkomt. We namen haar mee… s nachts werd ze slechter… keek soms grauw (Ik had zelf ook 39 koorts en kon door de vermoeidheid niet meer oordelen). In de ochtend weer naar de huisarts… die stuurde ons door naar de spoedpoli in t academisch ziekenhuis. Binnen een half uur werd met echo onze angst waarheid… weer myocarditis op basis van influenza… weer een IC opname… we waren er eerder bij dan de eerste keer… en het is beide keren goed gekomen… en weten inmiddels dat ze iets heeft waardoor ze flink ziek kan worden door virussen… en hoeven nu nooit meer een batterij artsen af… bij twijfel van ons gaat de echo erop… parents knows best!
Maar wat ellendig is t als je niet gehoord wordt…
We hebben met beiden artsen die niet naar ons luisterden (huisarts en kinderarts) een gesprek gehad… want dit mag gewoon niet…
De huisarts had het zondags armpje zelf kunnen oplossen…
Beetje jammer dat je zo van ’t kastje naar de muur wordt gestuurd. In het ziekenhuis was het wel zo netjes geweest dat de arts even zijn klinische blik over je dochtertje had laten gaan. Een diagnose enkel van foto’s is een diagnose na onvolledig onderzoek en wachten op fouten. M.i. in dit geval een verwijtbare fout. Zeker bij een kind dat nog niet kan praten.
Ja, sommige dokters vinden een inschatting erg moeilijk.. Ons meisje heeft de eerste zes weken alleen maar gehuild en het ging van kwaad tot erger. Toen ze ook nog eens flink begon te spugen en ze echt niet meer sliep en we zelf reflux vermoedde, werd er door de dokter gezegd ‘alle kindjes spugen wel eens’. Om vervolgens te vragen of dit ons eerste kindje was, oftewel: we werden totaal niet serieus genomen. Uiteindelijk op de eerste hulp terecht gekomen, waar bleek dat het inderdaad reflux was. Na de medicatie viel ze als een blok in slaap en zagen we de volgende dag haar eerste lachje.. Sindsdien amper meer gehuild. Dit was trouwens dezelfde dokter die dacht dat ik een SOA had, omdat de zwangerschapstest negatief bleef terwijl ik echt dacht zwanger te zijn. En achteraf dus ook was. Dat je al sinds je 15e samen met bent je huidige partner, was volgens de dokter maar bijzaak; ik wist namelijk niet wat mijn man allemaal uitspookte… Ik heb me natuurlijk heel snel na het reflux-verhaal uitgeschreven bij deze paktijk.!!